papa

Ik was 21 toen mijn vader overleed. Pas op mezelf gaan wonen en verliefd. Hij was ziek, maar dat was hij al jaren . En voor mijn gevoel had ik nog alle tijd om met mijn nieuwe liefde op bezoek te gaan. Dus kwam het later wel, als er niet  een leuk feest of een kater in de weg zaten. Maar later kwam niet meer, want de volgende avond werd ik gebeld en daarna opgepikt. Hij had een hartstilstand gekregen en was op slag dood.

Mijn nieuwe liefde ging mee naar de crematie van een man die hij nooit had ontmoet en werd  na een tijd mijn vaste partner en de vader van mijn kinderen. Ik miste mijn vader, maar ging vooral door met leven. Niet te veel stilstand bij wat had kunnen zijn.

Nu is mijn partner afgelopen jaar ook overleden. Een kort maar heftig ziekbed en dan het afscheid. En daarna ga ik weer door met leven. Niet teveel stilstaand bij wat had kunnen zijn. 

En dan is er een nacht dat ik niet kan slapen. En de emoties komen weer boven. Ik schilder  en schrijf ze er uit. En ineens is er dit gedicht. Niet over het verlies van mijn partner, maar over mijn vader:

Weemoedige dromen

Een zomerdag achter de dijk
waar nu het land verdrongen is door huizen
jij en ik, papa
samen op de fiets
de mijne iets te groot

De rode bessen aan de struik
mijn mond en handen vol van zonnekleuren
jij en ik , papa
samen aan het werk
mijn mandje bijna leeg

De scherpe spade in de grond
de voren vol met toekomstdromen
jij en ik , papa
samen in het zweet
het jouwe onverwacht

De kerstboom in de kamer
waarin jij nu niet meer bent
jij en ik, papa
nu slechts herinnering